In België is het Brussels Hoofdstedelijk Gewest de belangrijkste toegangspoort voor internationale migranten. Zoals overal in Europa zijn migratie en vooral postmigratie, namelijk de integratie van de nieuwkomers in de gastsamenleving, zeer delicate kwesties. Binnen de Belgische federale Staat hebben de deelgebieden een verschillend integratiebeleid opgezet, dat onlangs ingrijpend gewijzigd werd, vooral in Brussel, waar de situatie interpellerend is. Er zijn immers verschillende instellingen (die met elkaar kunnen concurreren) bevoegd voor het integratiebeleid. Vandaag bestaan er op hetzelfde grondgebied twee inburgeringstrajecten: een Nederlandstalig en een Franstalig. Het artikel strekt ertoe die trajecten in detail te beschrijven binnen de uitermate complexe Brusselse institutionele context. Het is niet enkel de bedoeling om het institutionele labyrint waarin het inburgeringsbeleid wordt gevoerd, te bestuderen en te begrijpen, maar ook om de trajecten te vergelijken. Die institutionele puzzel heeft gevolgen voor de actoren, zowel voor de overheden als voor de migranten zelf.